Wednesday, September 5, 2007

ဗုဒၶ (၁၁)

ရၿပီးတဲ့ ဥတၱရိ မႏုႆဓမၼကို အထပ္ထပ္ဆင္ျခင္

ဘုရားဟာေလာကရဲ့ အၿမတ္ဆံုးအရာကို သိၿပီးေနာက္ ဒီတရားရဲ့ အက်ိဳးမ်ားကို အခ်ိန္နဲ႔ အမွ်ၿဖန္႔က်က္ပြားမ်ား ေနတယ္။ ေလာကဟာ မိမိလြန္က်ဴးမႈကို ေကာင္းထင္တယ္။ ထင္လို႔ လြန္က်ဴးမႈလုပ္တယ္။ လုပ္လို႔ လြန္က်ဴးဥာဥ္ကပ္တယ္။ ဒီဥာဥ္ေၾကာင့္ ဥာဥ္နဲ႔ညီတဲ့ စိတ္အသစ္ ကိုယ္အသစ္ ၿဖစ္တယ္။ ဒီအၿဖစ္ေၾကာင့္ပဲ မ်က္စိ၊ နားအစရွိတဲ႔ အာရုံခံအဂၤါ ေပါက္တယ္။ ေပါက္လို႔လြန္က်ဴးမႈကို ေကာင္းထင္ၿပီး ထပ္လြန္က်ဴးခ်င္တာ ၿဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာကဟာ လြန္က်ဴးမိတာ တစ္ခုခုကို ၿပဳမိရင္ ဒီလြန္က်ဴးမႈ ၀ဲႀသဃက လႊဲမထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါကလား။ လြန္က်ဴးမႈကို အေကာင္းထင္ လြန္က်ဴး ၊ လြန္က်ဴးစရာၿဖစ္ၿပီး ခံစား၊ တၿခားကို သူဘာမွ မသိမၿမင္ေတာ့ပါကလား၊ လြန္က်ဴးမႈကိုယ္တိုင္က စိတၱဇမႈ ၿဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္မွာ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္း သက္၀င္မႈ ၿဖစ္ေတာ့မလဲေပါ့။ လူဟာ ကိုယ့္ ကိုယ္၊ႏႈတ္ ၊ႏွလံုး တစ္ခုခုလႈပ္ရွားခ်က္ကို မွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတာ သိႏိုင္တဲ့အၿဖစ္ မရွိၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိတယ္ဆိုတာ ဆင္ၿခင္မွ ၿဖစ္တယ္။ ဆင္ၿခင္တဲ့စိတ္က အစြဲ၀င္ေနၿပီ ဆိုရင္ အမွန္ကို ၿမင္တာထက္ အစြဲကၿပတာကို ၿမင္ရေတာ့မွာေပါ့။ လူဟာ ဒီေလာက္လြဲလာၿပီဆိုရင္ ဒုကၡအၿဖစ္ဟာ ၀င္ရၿပီပဲ။ အသက္မ၀င္တဲ့ အၿဖစ္လည္း ရရၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒါေတြရဲ႕အေၾကာင္းဟာ ရွင္းေနၿပီ။ နတ္လိုလုိ၊ ဓါတ္လုိလို၊ နကၡတ္လိုလို သံသယေတြဘာၿဖစ္စရာ ရွိေသးေတာ့သလဲ။ ဒါကို ဘုရားရွင္က ဥဒါန္းလုပ္ထားတာ ရွိတယ္။

ဘုရားၿဖစ္စ ဥဒါန္းမ်ား
ယဒါဟေ၀ ပါတုဘ၀ႏိၲဓမၼာ
အာတာပီေနာ စ်ာယေတာၿဗဟၼဏႆ၊
အထႆကခါၤ ၀ပၸယႏိၲသဗၺာ၊

ယေတာ ပဇာနာတိ သေဟတုဓမံၼ။

“စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္ထားတဲ့ ရဟႏၲာဟာ

တရားေတြထင္ရွားလာတဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာ

အေၾကာင္းေၾကာင့္ ၿဖစ္ပြားတာေတြ သိတာေၾကာင့္

အဲဒီၿဖစ္ပြားခ်က္ေတြမွာ ယံုမွားေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္”
လို႔ပဲ။

No comments: