Wednesday, September 5, 2007

ဗုဒၶ (၁၀)

သူရွာေဖြတဲ့ နိေရာဓမ်က္ေမွာက္ၿပဳၿပီ

ကံေၾကာင့္ၿဖစ္တာမဟုတဲ့ ခႏၶာဟာ အစြဲခႏၶာမဟုတ္တဲ့ အႏုပါဒါနကၡႏၶာပဲ။ ဒီအႏုပါဒါနကၡႏၶာဟာ အဲဒီခႏၶာ ပိုင္ဆိုင္သူကို လန္းဆန္းတက္ၾကြ ရွင္သန္ေနေစတယ္။ လန္းဆန္းတက္ၾကြ ရွင္သန္ေနမႈဟာ လြတ္လပ္သူရဲ့ လကၡဏာတစ္ခ်က္ပဲ။ သိဒၶတၳဟာ လူ႔ေလာကရဲ့ အၿမတ္ဆံုးကို ေရာက္တဲ့အသိဥာဏ္ေပါက္သူ ၿဖစ္ခဲ့ၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔အသက္ ၃၅ ႏွစ္ၿပည့္တဲ့ ေန႔ပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ ဗုဒၶအၿဖစ္ ၀န္ခံႏိုင္သူၿဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဘုရားၿဖစ္တယ္ေပါ့။ ဘုရားၿဖစ္စမွာပဲ ဥဒါန္းစကားတစ္ခု ၿဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ စကားကေတာ့....

အေနက ဇာတိ သံသာရံ သႏၶာ၀ိႆံ အနိဗိၺသံ၊
ဂဟကာရံ ဂေ၀သေႏၲာ ဒုကၡာ ဇာတိ ပုနပၸဳနံ၊
ဂဟကာရက, ဒိေဌာသိ ပုနေဂဟံ နကာဟသိ၊
သဗၺာ ေတ ဖာသုကာ ဘဂါၢ ဂဟကူဋံ၀ိသခၤတံ၊
၀ိသခါၤရဂတံ စိတံၱ တဏွာနံ ခယမဇၩဂါ။

ဒုကၡအၿဖစ္ေတြ အထပ္ထပ္ၿဖစ္ေနတဲ့ ဒုကၡအိမ္ေဆာက္သမားကို ရွာေဖြေနတဲ့ ငါဟာ ဒုကၡအၿဖစ္အမ်ားအၿပားထဲမွာပဲ မၿပတ္မၿပတ္ ေၿပးသြားေနရတယ္။
အိမ္ေဆာက္သမားကို အခုေတြ႔ၿပီ။ ေနာက္ထပ္အိမ္ေဆာက္မခံေတာ့ဘူး။
အၿခင္ယနယ္ အားလံုးကုိ ဖ်က္ၿပီး အိမ္ေခါင္ အၿဖစ္မခံေတာ့ဘူး။
စိတ္ဟာ ကံအၿဖစ္ေရာက္တာ မရွိေတာ့ပဲ တဏွာကုန္ရာ ေရာက္ခဲ့ၿပီလို႔ပဲ။

ဒါဟာ ဥဒါန္းလို႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း သူ႔စိတ္မွာ ၿဖစ္ပြားခ်က္ဟာ စိတ္မွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္အထက္ဆီ တက္လာတဲ့ စကားေပါ့။