ရူပစ်ာန္ပြား
ထင္ရွားတဲ့အာရံုတစ္ခုမွာပဲ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းကို သိဒၶတၳလုပ္ေနတယ္။ ဒိလုပ္ငန္းဟာ သိဒၶတၳအတြက္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကေတာ့ တၿခားမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဟာ အဲဒီအာရုံတစ္ခုမွာ အထားခံရတဲ့ အခါ တၿခားသဘာ၀နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ၾကတာပဲ။ အထူးသၿဖင့္ အသက္ရႈရတာ ထုတ္တာမွာ စိတ္ထားတဲ့အခါ ၿဖစ္ပြားတာပဲ။ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ လုပ္ေနတဲ့အရာပဲ ။ အဲဒီမွာစိတ္ကို ထားလိုက္တဲ့အခါ စိတ္က အသက္ရႈရႈိက္ကို လုပ္ေစတယ္ ။ အဲဒီအခါမွာ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ မွားေတာ့တာပဲ။ သဘာ၀ လိုအပ္တဲ့ အထုတ္အသြင္းကို စိတ္ကမွ မသိတာပဲ။ လိုအပ္တဲ့ ပမာဏထက္ အပိုအလိုေတြ ထုတ္လိုထုတ္ သြင္းလိုသြင္း ၿဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသြင္းအထုတ္ကလည္း မညီဘူး။ သြင္းေလက တိုၿပီး ထုတ္ေလက ရွည္လိုရွည္ေနတယ္။ အသြင္းရွည္ၿပီး ထုတ္ေလက တိုလိုတိုေနတယ္။ သြင္းေလက တိုၿပီးထုတ္ေလက ရွည္ေနလွ်င္ ေလသစ္ငတ္ၿပီေပါ့ ။ သြင္းေလရွည္ၿပီး ထုတ္ေလတိုေနလွ်င္ေတာ့ ေလညစ္ပတ္ၿဖစ္ၿပီ။ ဒီလိုၿဖစ္လာေတာ့ သိဒၶတၳဟာ ခံစားခ်က္ေတြ ေဖာက္ၿပန္တာ ခံရတယ္။ ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ကို ဖြင့္ေဖာက္ခံရေနတာမ်ိဳး ေဆာက္ထက္ထက္နဲ႔ ဦးေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ေမႊေနတာမ်ိဳး၊ ၾကိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီး မီးပံုထဲ အထည့္ခံရတာမ်ိဳး အလြန္ခြၽန္ျမတဲ့အရာေပၚ ထိုင္ေနရတာမ်ိဳး အစစ အခံခက္တာေတြကို ခံစားရတယ္။ တၿခားခံစားခ်က္ေတြလည္း ခံစားရတယ္။ အစစၿပီးၿပည့္စံုေစတဲ့ အၿဖစ္မ်ိဳးမွ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနရတာမ်ိဳး ၿပီးေၿမာက္ေအာင္ၿမင္မႈ အဆံုးနား ေရာက္ေနတာမ်ိဳး အားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအၿပည့္ ၿဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြပဲ ။
ေလေဟာင္းက်န္ရင္ ဆိုး၀ါးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္ၿပီး ေလသစ္ငတ္ရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္တာပဲ။ သိဒၶတၳက ဒီခံစားခ်က္ေတြက ေက်ာ္လြန္ေအာင္ တခက္တနက္ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ မေတာ္တဆ ေလ၀င္ေလထြက္ညီတဲ့အခါမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အသက္က မရႈေတာ့သလိုမ်ိဳး အၿဖစ္ခံရတယ္။ အသက္ရႈတာနဲ႔ အသက္ရႈတာကိုသိတာ ဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ထပ္တည္းက်သြားခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၳဟာ အသက္ရႈတာကုိ မသိတာပဲ။ အသက္ရႈတာကို သိတဲ့စိတ္ကိုသာ သိတဲ့အၿဖစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစိတ္ကလည္း ဘယ္မွမသြားပဲ အလြန္ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္ၿဖစ္ေနတာကိုလည္း သူေတြ႔ေနရတယ္။ သိဒၶတၳဟာ သူႏွင့္သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အရာအားလံုးကို အရမယူ ႏိုင္တဲ့ အၿဖစ္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီလိုၿဖစ္ေနေအာင္လည္း သူ႔စိတ္ကို ေတြ႔ေနတာမွာရွိၿပီး ဘာမွ စိတ္မကူးမိေအာင္ ေနထိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အရာခပ္သိမ္းဟာ သိဒၶတၳအေနနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္လို႔မရတာခ်ည္း ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေၾကာက္စရာဆိုတာလည္း သူ႔မွာမရွိ၊ မက္စရာဆိုတာလည္း၊ သူ႔မွာ မရွိၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ကို ဆင္ၿခင္ႏိုင္တဲ့အၿပင္ပက တၿခားအာရုံတခုခုဆုိတာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳရဲ့ ဘ၀ဟာ ကာမတရားေတြရဲ့ အေႏွာက္အယွက္က ကင္းေ၀းလြတ္ေၿမာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေတြကာလ ၾကာၿမင့္စြာေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိေနတဲ့အတြက္ လူသာမာန္ေတြထက္ ထူးၿခားတဲ့အၿဖစ္ေတြေတာ့ ၿဖစ္လာတယ္။ အတိတ္က ၿဖစ္ၿပီးတာေတြလည္း သိတယ္။ အေ၀းမွာ ၿဖစ္ေနတာေတြလည္း ဒီလိုပဲ သိတယ္။ သူမ်ားစိတ္ထဲ ရွိတာေတြလည္း သိတယ္။ အနာဂတ္မွာ ၿဖစ္ပြားမွာေတြ သိခ်င္သိတယ္။
ဒါေတြဟာ အသိထူးေတြဆိုၿပီး ရွာေဖြေနတဲ့ အတြက္ လမ္းစကို စေတြ႔ၿပီလို႔ ၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဒီထက္မတိုးတက္တာကို ၾကာတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြကို သိတဲ့အတြက္ လူအုိစာ ေနတဲ့အၿဖစ္က ဘယ္လိုလြတ္လပ္မလဲ။ နာဖ်ားမက်န္းသလို လူ႔အၿဖစ္နဲ႔ အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္တဲ႔ လူ႔အၿဖစ္ေတြက ဘယ္လုိ လြတ္လပ္မလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြပဲ ေမးလာခဲ့တယ္။ ဒါအတြက္ အေၿဖဟာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တာ ခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီအသိေတြကို ဆန္းစစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ အသဥာဏ္နဲ႔ သိတာလား။ စိတ္နဲ႔ သိတာလားလို႔ပဲ။ ဒီအသိေတြကို အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ပံုသိလာတယ္ဆိုတာ သိဒၶတၳမသိ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအသိဟာ သူ႔ဟာသူ ေပၚလာတဲ့အသိပဲ။ ဘယ္သူက ေၿပာသလိုလို ဘယ္မွ ၿမင္ရတာလိုလို အိမ္မက္နဲ႔ထပ္တူ ၿဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံႏွင့္ အေ၀းအလံလူကို သြားေတြ႔တဲ့အခါပဲ တကယ့္လူက ဒီမွာပဲ ၿဖစ္ေနတာနဲ႔ အဆံုးသတ္တာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြအေပၚမွာ သိဒၶတၳဟာ အေတြးေတြ၀င္လာတယ္။ ငါကမ်က္လွည္႔ဆရာၾကီး၊ မ်က္လွည္႔ဆရာဟာ သူၿပတာကို ၾကည့္သူကသာ ၿပတဲ့အတိုင္း ၿမင္ေပမယ့္ ၿပသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူမ်ားၿမင္သလို ၿမင္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ။
သိဒၶတၳဟာ ဒီအသိေတြကို အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ သူရွာေဖြတာေတြ ဒါမဟုတ္ဘူးလို႔ အေၿဖထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြဟာ စိတ္အသိေတြပဲၿဖစ္တယ္။ စိတ္အသိဟာ ဘာမွအသံုးက်တာေတြ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းေနတဲ့သူဆိုရင္ ၿပဳၿပင္ေပးႏိုင္တဲ့အေနအထားေတာ့ ရွိတယ္။ ေလာကအိုစာေနတာ၊ နာမက်န္းၿဖစ္ေနတာ၊ အသက္မရွင္ၿဖစ္ေနတာေတြဟာ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းတာေၾကာင့္ မဟုတ္ၾကဘူး။ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းသူက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘဲ လြဲေနတာေလာက္ပဲ ၿဖစ္ၾကတာ ။ ဒီလုိစံလြဲသူဟာ ေလာကမွာ မေၿပာပေလာက္ပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအသိဟာ ေလာကအိုမင္းမစြမ္း ၿဖစ္ေနတဲ့အၿဖစ္ အစရွိတာေတြအတြက္ အသံုးမက်ဘူး။ ဒီအသိေတြ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေလာကရဲ့ အုိမင္းမစြမ္း အစရွိတဲ့ အၿဖစ္ေတြကို ၿဖစ္ေစေနတယ္လို႔အထိ သိဒၶတၳ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြကိုရဖို႔ သိစိတ္ေတြကို ရုပ္အာရုံတစ္ခုမွာ ထားရတယ္။ ဒီေတာ့ သိစိတ္ေတြဟာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ရုပ္သိတာပဲ လုပ္ေနရတာကိုး ။ သိရတဲ့ရုပ္ရဲ့ ေရွ႔ေတြ ေနာက္ေတြလည္း စိတ္ကမကူးရေတာ့ ဒီရုပ္ဟာ ဘာၿဖစ္တယ္။ ဘာအသံုးက်တယ္ဆိုတာ မသိၿဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အသိကန္းလာတယ္။ ဒီလုိ အသိကန္းလို႔ေတာ့ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္မႈ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အသိတရားကို ထူေထာင္ႏိုင္မွ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္စရာရွိတယ္။ လူဟာ သာမာန္ကိစၥကေလးေတြမွာပင္ ၿပီးစီးေအာင္ၿမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသိတရားေတြ ၿဖန္႔က်က္ၾကရတာၿဖစ္တယ္။ အသိတရားနည္းရင္ နည္းသေလာက္ လူစဥ္မမီတာၿဖစ္ၿပီး အသိတရားမ်ားရင္ မ်ားသေလက္ လူ႔ေရွ႔တန္းေရာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လူဟာ အသိေတြ မ်ားထက္မ်ားၿဖစ္ေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဆရာဂုရုထံက ပညာေတြ သင္ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မကူးမႈၿဖစ္ေအာင္ ရုပ္အာရု႔ံတစ္ခုမွာ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းဟာ လူမွီ၀ဲဖို႔ မသင့္ၿမတ္တဲ့အရာပဲ။ ကာမတရားကို မတိုးပြားေအာင္ မပြားသင့္သလို ရုပ္တရားကိုလည္း တိုးပြားေအာင္မပြားရမွာပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒီရႈပတရားပြားမ်ားမႈဟာ ကာမတရားပြားမ်ားမႈက လြတ္ေစႏိုင္လို႔ ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ကာမတရားပြားသူေတြ မရႏိုင္ မေရာက္ႏိုင္တဲ့အၿဖစ္ေတြဆီ ေရာက္ရတာမွန္ေပမယ့္ လူဟာ ကာမတရားက လြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္တာနဲ႔ လူလြတ္လပ္မႈကို သိတဲ႔ ဥာဏ္ၿဖစ္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။
သိဒၶတၳဟာ ဒီလိုေတြ ေတြးလာတယ္။ စိတ္ကို ဒီလိုဖိႏွိပ္ထားသူဟာ မေတာ္ဘူး။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ဖြင့္ထားမွ အသိဥာဏ္ပညာတရား ၿဖစ္ပြားစရာရွိတယ္။ စိတ္ကိုဖြင့္ထားတဲ့ တရားက်င့္သူဟာ အာဠာရတုိ႔ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီသြားၿပီး နည္းနာခံရမွာပဲ။ သိဒၶတၳဟာ အာဠာရထံ ဆည္းကပ္ခဲ့တယ္။ အာဠာရရဲ့ သင္ၾကားခ်က္ဟာ နဂိုကေနခဲ့တာနဲ႔ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုစီပဲ။ စိတ္ကို နည္းနည္းမွ ထိန္းဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ပညာလည္း အေတာ္ပါတယ္။ ၿမင္ၿမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ် အစစ အာရုံရုပ္ေတြ ရုပ္ခြဲရတာပဲ။ တကယ္သရုပ္ကြဲတဲ့အခါမွာ အာရုံရုပ္ေတြဟာ အထည္ၿဒပ္မဲ့ေတြ ၿဖစ္ေနတာေတြ႔ ရတယ္။ ဒီအာရုံ ရုပ္ေတြကိုအထည္ၿဒပ္ရွိေတြလို႔ ထင္ခဲ့တာေတြဟာ မွားယြင္းခြၽတ္ေခ်ာ္မႈေတြ ၿဖစ္တယ္။ အာရုံရုပ္ေတြကို အထည္ၿဒပ္ရွိေတြထင္ၿပီး လူေတြဟာ အာရုံရုပ္ေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတာပဲ။
ထင္ရွားတဲ့အာရံုတစ္ခုမွာပဲ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းကို သိဒၶတၳလုပ္ေနတယ္။ ဒိလုပ္ငန္းဟာ သိဒၶတၳအတြက္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကေတာ့ တၿခားမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဟာ အဲဒီအာရုံတစ္ခုမွာ အထားခံရတဲ့ အခါ တၿခားသဘာ၀နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ၾကတာပဲ။ အထူးသၿဖင့္ အသက္ရႈရတာ ထုတ္တာမွာ စိတ္ထားတဲ့အခါ ၿဖစ္ပြားတာပဲ။ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ လုပ္ေနတဲ့အရာပဲ ။ အဲဒီမွာစိတ္ကို ထားလိုက္တဲ့အခါ စိတ္က အသက္ရႈရႈိက္ကို လုပ္ေစတယ္ ။ အဲဒီအခါမွာ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ မွားေတာ့တာပဲ။ သဘာ၀ လိုအပ္တဲ့ အထုတ္အသြင္းကို စိတ္ကမွ မသိတာပဲ။ လိုအပ္တဲ့ ပမာဏထက္ အပိုအလိုေတြ ထုတ္လိုထုတ္ သြင္းလိုသြင္း ၿဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသြင္းအထုတ္ကလည္း မညီဘူး။ သြင္းေလက တိုၿပီး ထုတ္ေလက ရွည္လိုရွည္ေနတယ္။ အသြင္းရွည္ၿပီး ထုတ္ေလက တိုလိုတိုေနတယ္။ သြင္းေလက တိုၿပီးထုတ္ေလက ရွည္ေနလွ်င္ ေလသစ္ငတ္ၿပီေပါ့ ။ သြင္းေလရွည္ၿပီး ထုတ္ေလတိုေနလွ်င္ေတာ့ ေလညစ္ပတ္ၿဖစ္ၿပီ။ ဒီလိုၿဖစ္လာေတာ့ သိဒၶတၳဟာ ခံစားခ်က္ေတြ ေဖာက္ၿပန္တာ ခံရတယ္။ ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ကို ဖြင့္ေဖာက္ခံရေနတာမ်ိဳး ေဆာက္ထက္ထက္နဲ႔ ဦးေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ေမႊေနတာမ်ိဳး၊ ၾကိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီး မီးပံုထဲ အထည့္ခံရတာမ်ိဳး အလြန္ခြၽန္ျမတဲ့အရာေပၚ ထိုင္ေနရတာမ်ိဳး အစစ အခံခက္တာေတြကို ခံစားရတယ္။ တၿခားခံစားခ်က္ေတြလည္း ခံစားရတယ္။ အစစၿပီးၿပည့္စံုေစတဲ့ အၿဖစ္မ်ိဳးမွ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနရတာမ်ိဳး ၿပီးေၿမာက္ေအာင္ၿမင္မႈ အဆံုးနား ေရာက္ေနတာမ်ိဳး အားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအၿပည့္ ၿဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြပဲ ။
ေလေဟာင္းက်န္ရင္ ဆိုး၀ါးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္ၿပီး ေလသစ္ငတ္ရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္တာပဲ။ သိဒၶတၳက ဒီခံစားခ်က္ေတြက ေက်ာ္လြန္ေအာင္ တခက္တနက္ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ မေတာ္တဆ ေလ၀င္ေလထြက္ညီတဲ့အခါမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အသက္က မရႈေတာ့သလိုမ်ိဳး အၿဖစ္ခံရတယ္။ အသက္ရႈတာနဲ႔ အသက္ရႈတာကိုသိတာ ဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ထပ္တည္းက်သြားခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၳဟာ အသက္ရႈတာကုိ မသိတာပဲ။ အသက္ရႈတာကို သိတဲ့စိတ္ကိုသာ သိတဲ့အၿဖစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစိတ္ကလည္း ဘယ္မွမသြားပဲ အလြန္ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္ၿဖစ္ေနတာကိုလည္း သူေတြ႔ေနရတယ္။ သိဒၶတၳဟာ သူႏွင့္သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အရာအားလံုးကို အရမယူ ႏိုင္တဲ့ အၿဖစ္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီလိုၿဖစ္ေနေအာင္လည္း သူ႔စိတ္ကို ေတြ႔ေနတာမွာရွိၿပီး ဘာမွ စိတ္မကူးမိေအာင္ ေနထိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အရာခပ္သိမ္းဟာ သိဒၶတၳအေနနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္လို႔မရတာခ်ည္း ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ေၾကာက္စရာဆိုတာလည္း သူ႔မွာမရွိ၊ မက္စရာဆိုတာလည္း၊ သူ႔မွာ မရွိၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ကို ဆင္ၿခင္ႏိုင္တဲ့အၿပင္ပက တၿခားအာရုံတခုခုဆုိတာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳရဲ့ ဘ၀ဟာ ကာမတရားေတြရဲ့ အေႏွာက္အယွက္က ကင္းေ၀းလြတ္ေၿမာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေတြကာလ ၾကာၿမင့္စြာေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိေနတဲ့အတြက္ လူသာမာန္ေတြထက္ ထူးၿခားတဲ့အၿဖစ္ေတြေတာ့ ၿဖစ္လာတယ္။ အတိတ္က ၿဖစ္ၿပီးတာေတြလည္း သိတယ္။ အေ၀းမွာ ၿဖစ္ေနတာေတြလည္း ဒီလိုပဲ သိတယ္။ သူမ်ားစိတ္ထဲ ရွိတာေတြလည္း သိတယ္။ အနာဂတ္မွာ ၿဖစ္ပြားမွာေတြ သိခ်င္သိတယ္။
ဒါေတြဟာ အသိထူးေတြဆိုၿပီး ရွာေဖြေနတဲ့ အတြက္ လမ္းစကို စေတြ႔ၿပီလို႔ ၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဒီထက္မတိုးတက္တာကို ၾကာတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြကို သိတဲ့အတြက္ လူအုိစာ ေနတဲ့အၿဖစ္က ဘယ္လိုလြတ္လပ္မလဲ။ နာဖ်ားမက်န္းသလို လူ႔အၿဖစ္နဲ႔ အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္တဲ႔ လူ႔အၿဖစ္ေတြက ဘယ္လုိ လြတ္လပ္မလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြပဲ ေမးလာခဲ့တယ္။ ဒါအတြက္ အေၿဖဟာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တာ ခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီအသိေတြကို ဆန္းစစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ အသဥာဏ္နဲ႔ သိတာလား။ စိတ္နဲ႔ သိတာလားလို႔ပဲ။ ဒီအသိေတြကို အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ပံုသိလာတယ္ဆိုတာ သိဒၶတၳမသိ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအသိဟာ သူ႔ဟာသူ ေပၚလာတဲ့အသိပဲ။ ဘယ္သူက ေၿပာသလိုလို ဘယ္မွ ၿမင္ရတာလိုလို အိမ္မက္နဲ႔ထပ္တူ ၿဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံႏွင့္ အေ၀းအလံလူကို သြားေတြ႔တဲ့အခါပဲ တကယ့္လူက ဒီမွာပဲ ၿဖစ္ေနတာနဲ႔ အဆံုးသတ္တာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြအေပၚမွာ သိဒၶတၳဟာ အေတြးေတြ၀င္လာတယ္။ ငါကမ်က္လွည္႔ဆရာၾကီး၊ မ်က္လွည္႔ဆရာဟာ သူၿပတာကို ၾကည့္သူကသာ ၿပတဲ့အတိုင္း ၿမင္ေပမယ့္ ၿပသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူမ်ားၿမင္သလို ၿမင္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ။
သိဒၶတၳဟာ ဒီအသိေတြကို အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ သူရွာေဖြတာေတြ ဒါမဟုတ္ဘူးလို႔ အေၿဖထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြဟာ စိတ္အသိေတြပဲၿဖစ္တယ္။ စိတ္အသိဟာ ဘာမွအသံုးက်တာေတြ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းေနတဲ့သူဆိုရင္ ၿပဳၿပင္ေပးႏိုင္တဲ့အေနအထားေတာ့ ရွိတယ္။ ေလာကအိုစာေနတာ၊ နာမက်န္းၿဖစ္ေနတာ၊ အသက္မရွင္ၿဖစ္ေနတာေတြဟာ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းတာေၾကာင့္ မဟုတ္ၾကဘူး။ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းသူက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘဲ လြဲေနတာေလာက္ပဲ ၿဖစ္ၾကတာ ။ ဒီလုိစံလြဲသူဟာ ေလာကမွာ မေၿပာပေလာက္ပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအသိဟာ ေလာကအိုမင္းမစြမ္း ၿဖစ္ေနတဲ့အၿဖစ္ အစရွိတာေတြအတြက္ အသံုးမက်ဘူး။ ဒီအသိေတြ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေလာကရဲ့ အုိမင္းမစြမ္း အစရွိတဲ့ အၿဖစ္ေတြကို ၿဖစ္ေစေနတယ္လို႔အထိ သိဒၶတၳ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြကိုရဖို႔ သိစိတ္ေတြကို ရုပ္အာရုံတစ္ခုမွာ ထားရတယ္။ ဒီေတာ့ သိစိတ္ေတြဟာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ရုပ္သိတာပဲ လုပ္ေနရတာကိုး ။ သိရတဲ့ရုပ္ရဲ့ ေရွ႔ေတြ ေနာက္ေတြလည္း စိတ္ကမကူးရေတာ့ ဒီရုပ္ဟာ ဘာၿဖစ္တယ္။ ဘာအသံုးက်တယ္ဆိုတာ မသိၿဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အသိကန္းလာတယ္။ ဒီလုိ အသိကန္းလို႔ေတာ့ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္မႈ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အသိတရားကို ထူေထာင္ႏိုင္မွ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္စရာရွိတယ္။ လူဟာ သာမာန္ကိစၥကေလးေတြမွာပင္ ၿပီးစီးေအာင္ၿမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသိတရားေတြ ၿဖန္႔က်က္ၾကရတာၿဖစ္တယ္။ အသိတရားနည္းရင္ နည္းသေလာက္ လူစဥ္မမီတာၿဖစ္ၿပီး အသိတရားမ်ားရင္ မ်ားသေလက္ လူ႔ေရွ႔တန္းေရာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လူဟာ အသိေတြ မ်ားထက္မ်ားၿဖစ္ေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဆရာဂုရုထံက ပညာေတြ သင္ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မကူးမႈၿဖစ္ေအာင္ ရုပ္အာရု႔ံတစ္ခုမွာ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းဟာ လူမွီ၀ဲဖို႔ မသင့္ၿမတ္တဲ့အရာပဲ။ ကာမတရားကို မတိုးပြားေအာင္ မပြားသင့္သလို ရုပ္တရားကိုလည္း တိုးပြားေအာင္မပြားရမွာပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒီရႈပတရားပြားမ်ားမႈဟာ ကာမတရားပြားမ်ားမႈက လြတ္ေစႏိုင္လို႔ ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ကာမတရားပြားသူေတြ မရႏိုင္ မေရာက္ႏိုင္တဲ့အၿဖစ္ေတြဆီ ေရာက္ရတာမွန္ေပမယ့္ လူဟာ ကာမတရားက လြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္တာနဲ႔ လူလြတ္လပ္မႈကို သိတဲ႔ ဥာဏ္ၿဖစ္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။
သိဒၶတၳဟာ ဒီလိုေတြ ေတြးလာတယ္။ စိတ္ကို ဒီလိုဖိႏွိပ္ထားသူဟာ မေတာ္ဘူး။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ဖြင့္ထားမွ အသိဥာဏ္ပညာတရား ၿဖစ္ပြားစရာရွိတယ္။ စိတ္ကိုဖြင့္ထားတဲ့ တရားက်င့္သူဟာ အာဠာရတုိ႔ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီသြားၿပီး နည္းနာခံရမွာပဲ။ သိဒၶတၳဟာ အာဠာရထံ ဆည္းကပ္ခဲ့တယ္။ အာဠာရရဲ့ သင္ၾကားခ်က္ဟာ နဂိုကေနခဲ့တာနဲ႔ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုစီပဲ။ စိတ္ကို နည္းနည္းမွ ထိန္းဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ပညာလည္း အေတာ္ပါတယ္။ ၿမင္ၿမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ် အစစ အာရုံရုပ္ေတြ ရုပ္ခြဲရတာပဲ။ တကယ္သရုပ္ကြဲတဲ့အခါမွာ အာရုံရုပ္ေတြဟာ အထည္ၿဒပ္မဲ့ေတြ ၿဖစ္ေနတာေတြ႔ ရတယ္။ ဒီအာရုံ ရုပ္ေတြကိုအထည္ၿဒပ္ရွိေတြလို႔ ထင္ခဲ့တာေတြဟာ မွားယြင္းခြၽတ္ေခ်ာ္မႈေတြ ၿဖစ္တယ္။ အာရုံရုပ္ေတြကို အထည္ၿဒပ္ရွိေတြထင္ၿပီး လူေတြဟာ အာရုံရုပ္ေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတာပဲ။
No comments:
Post a Comment