ဗုဒၶ (၁၂)

ဒီဥဒါန္းလုပ္ၿပီးေနာက္ အၿပန္အားၿဖင့္ ဆင္ၿခင္ၿပန္တယ္။ လြန္က်ဴးမႈ ခပ္သိမ္းရဲ႕ အလားအလာ မေကာင္းပံု၊ မလိုလားအပ္ပံုႏွင့္ အႏွစ္မဲ့ပံုေတြကို သိတဲ့သူဟာ သိတာေၾကာင့္ မလြန္က်ဴးဘူး။ မက်ဴးလို႔ ဥာဥ္မကပ္၊ မကပ္လို႔ ဥာဥ္ႏွင့္သိတဲ့ စိတ္ေတြ ကိုယ္ေတြမၿဖစ္၊ မၿဖစ္လို႔ မ်က္စိ၊ နားစတဲ႔ အာရုံခံအဂၤါၤေတြ မေပၚ၊ မေပၚလို႔ အာရုံေတြကို မေတြ႔၊ မေတြ႔လို႔ မခံစားရ၊ မခံစားရလို႔ ထပ္က်ဴးလြန္ခ်င္တာ မၿဖစ္၊ မၿဖစ္လို႔ ဒုကၡမၿဖစ္ စတာေတြမၿဖစ္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္။ လူဟာ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုးလႈပ္ရွားမႈ က်ဴးလြန္ခ်က္ရဲ့ အလားအလာေကာင္း မရွိပံု၊ လိုလားစရာမရွိပံုနဲ႔ အႏွစ္သာရ ဆိတ္သုဥ္းေနပံုေတြကို သိေတာ့ မလြန္က်ဴးေတာ့ဘူး။ မက်ဴးလြန္ေတာ့ ဥာဥ္မကပ္ေတာ့ပဲ ဒုကၡအၿဖစ္ ၿငိမ္းတာပဲ။

ဒီလုိဆင္ၿခင္မိေတာ့လည္း ဥဒါန္းတစ္ခု ေနာက္ထပ္လုပ္မိၿပန္တယ္။ ဒီဥဒါန္းကေတာ့...

ယဒါဟေ၀ ပါတုဘ၀ႏၲိဓမၼာ၊
အာတာပိေတနာ စ်ာယေတာ ၿဗဟၼဏႆ၊
အထႆ ကခါၤ ၀ပၸယႏၲိသဗၺာ၊
ယေတာခယံ ပစၥယာနံ အေ၀ဒိ။

“စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္ထားတဲ့ ရဟႏၲာဟာ
တရားေတြထင္လာတဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာ
အေၾကာင္းတရားေတြ ကုန္ေနတာ သိတာေၾကာင့္
အဲဒီ ကုန္ေနခ်က္ေတြမွာလည္း “ဟိုလိုေၾကာင့္လား၊ ဒီလိုေၾကာင့္လား” ယံုမွားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္”လို႔ပဲ။

ဒီအခ်က္ေတြကို အထပ္ထပ္တြဲစပ္ၿပီး ဆင္ျခင္ၿပန္တယ္။ လြန္က်ဴးမႈရဲ့ အက်ိဳးယုတ္တာ မသိလို႔ လြန္က်ဴးတာ။ လြန္က်ဴးမႈရဲ့ အက်ိဳးယုတ္တာသိေတာ့ မလြန္က်ဴးဘူး။ လြန္က်ဴးလို႔ ဥာဥ္ကပ္တာ မလြန္က်ဴးယင္ ဥာဥ္မကပ္ဘူး။ ဥာဥ္ကပ္လို႔ စိတ္လက္ေပၚတာ ။ ဥာဥ္မကပ္ယင္ စိတ္လက္မေပၚဘူး ။ စိတ္လက္ေပၚလို႔ မ်က္စိ စတာေတြေပါက္လို႔ အာရုံေတြကို ေတြ႔တာ၊ မေပါက္ယင္ အာရုံေတြ မေတြ႔ဘူး။ အာရုံေတြ ေတြ႔လို႔ ခံစားမႈၿဖစ္တာ ၊အာရုံေတြ မေတြ႕ရင္ ခံစားမႈေတြ မၿဖစ္ဘူး ။ ခံစားမႈၿဖစ္လို႔ လြန္က်ဴးလုပ္ခ်င္ စတာေတြ ၿဖစ္တာ ၊ ခံစားမႈ မၿဖစ္ရင္ လြန္က်ဴးလုပ္ခ်င္မႈ စတာေတြ မၿဖစ္ဘူး။ လြန္က်ဴးခ်င္မႈ စတာေတြၿဖစ္လို႔ ေသာကပရိေဒ၀ ဒုကၡ ေဒါမနႆ ဥပါယာသေတြ ၿဖစ္ၿပီး ဒုကၡတံုးၾကီး ၿဖစ္တာ။ လြန္က်ဴးခ်င္မႈစတာေတြ မၿဖစ္ယင္ ေသာက အစရွိတာေတြ မၿဖစ္ပဲ သေဘာဓမၼေတြပဲ ၿဖစ္မွာလို႔ပဲ။

ဒီလို ဆင္ၿခင္မိၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ဥဒါန္းတစ္ခု လုပ္မိတယ္။ အဲဒါကေတာ့...

ယဒါဟေ၀ပါတု ဘ၀ႏိၲဓမၼာ၊
အာတာပိေနာ စ်ာယေတာၿဗဟၼဏႆ ၊
၀ိဓူပယံ တိ႒တိ မာရေသနံ၊
သူရိေယာ၀ ၿသဘာသယ မႏၲလိကံၡ။

“စ်ာန္ရေအာင္ အားထုတ္ထားတဲ့ ရဟႏၲာဟာ
တရားေတြထင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး လင္းေနေစတဲ့ ေနမင္းအလား
မာရ္စစ္သည္ေတြရဲ႕ အခိုးကင္းၿပီး လင္းေနတယ္”လို႔ပဲ။