Wednesday, September 5, 2007

ဗုဒၶ (၈)

မဇၩိ မပဋိပါဒါရဲ႕ လမ္းစေတြ႕
သိဒၶတၴရဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြဟာ အထူးလန္းဆန္းေနတယ္။ အားအင္ေတြလည္း အၿပည့္ရွိလာတယ္။ ငါ့မွာက်င့္စရာ တရားမရွိဘူးဆိုတာ ဘယ္မွာ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ။ ငါငယ္စဥ္က ငါ့ဖခင္ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ရာ ငါ့ကိုေခၚသြားတယ္လို႔ ငါသိရတယ္။ ငါ့အထိန္းေတြဟာ ငါ့ကို သေၿပပင္ရိပ္မွာ သိပ္ၿပီး ဖခင္လယ္ထြန္ရာကို သြားေငးေနၾကတာ ငါ့ကို ေမ့ေနၾကတယ္။ သတိရလို႔ ၾကည့္တဲ႔အခါမွာ ငါ့သိပ္တဲ့ေနရာက သစ္ပင္ရိပ္က ခြာသြားၿပီ ။ ဒီအၿဖစ္မွာ ၾကည္စင္စြာ ရွိတဲ႔ ငါ့ကိုေတြ႔ရၿပီး ငါ့ဖခင္ကိုယ္တုိင္ ငါ့ကို ခ်ီးမြမ္း ေထာမနာမႈ လုပ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ လသားအရြယ္သာရွိေသးတဲ႔ ငါ့ကို ဖခင္က ဘာေၾကာင့္ ေထာမနာ ၀ႏၵနာစကား ဆုိရသလဲ။ အငိုယို မဆိုးဆာတာေၾကာင့္ပဲ။ မဆိုးဆာတာဟာ အလိုမၾကီးတာရဲ႕ လကၡဏာၿဖစ္တယ္။ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကုိေတာင္ အလိုအမ်က္မဲ့မႈဟာ ေထာမနာ၀ႏၵနာ ၿဖစ္ေစႏိုင္တယ္ ဆိုရင္လို႔ သိဒၶတၳက ဆက္ေတြးတယ္။ ငါဟာ ပက္လက္သာ အိပ္တတ္ေသးတဲ႔ အရြယ္မဟုတ္ဘူး ။ ေၿပာတတ္ ၊ဆိုတတ္၊ သြားတတ္၊ လာတတ္၊ စဥ္းစားေတြးေတာမႈေတြ ေတာင္လုပ္တတ္သူပဲ ။ ငါက အလိုနဲ႔ အမ်က္ၿဖစ္တဲ႔ အဘိဇၩာ နဲ႔ ေဒါမနႆကို ခြာၿပီးေနႏိုင္ရင္ အမွန္ပဲ အဖိုးမ်ားစြာ တန္စရာရွိတယ္။ ဒါကို ငါက်င့္ ရမွာပဲ။ ဒါကို သိဒၶတၳက ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။

ဓမၼာႏုဓမၼပဋိပတ္က်င့္ၿပီ
သိဒၶတၳဟာ သူ႔ကိုယ္ကာယ လႈပ္ရွားရမ်ားကို လႈပ္ရွားလုပ္ကိုင္တယ္။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုမွ အဟန္႔အတား အခ်ိဳးအဖ်က္မလုပ္ဘူး။ အဲဒီလို ေနထိုင္မႈတိုင္းမွာ အဘိဇၩာနဲ႔ ေဒါမနႆမ်ား ပါ၀င္သလား သတိထားၿပီး ပါ၀င္တယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ မေကာင္းပံုကို ဆင္ၿခင္ကာ သူ႔ကို အေပ်ာက္ေဖ်ာက္ပစ္တယ္။ ထိုင္တာ ၊ထတာ၊ ရပ္တာ၊ သြားတာနဲ႔ စားတာ ၊စြန္႔တာ မက်န္အားလံုးမွာလည္း ဒီအတိုင္း လုပ္တယ္။ ေလသြင္း ၊ေလထုတ္ ၿဖစ္တဲ့အသက္ရႈတာ ရႈိက္တာမွာပင္ ဒီအတိုင္း လုပ္တယ္။ တစံုတရာ ခံစားမႈၿဖစ္တယ္ဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲ လုပ္တယ္။ အေကာင္းခံစားခ်က္ အဆိုးခံစားခ်က္ အစစခံစားခ်က္မ်ား ၿဖစ္ပြားစဥ္မွာလည္း အဘိဇၩာ နဲ႔ ေဒါမနႆကို ေဖ်ာက္ဖ်က္တယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေတြကိုလည္း ဘာကိုမွ အခ်ိဳးအဖ်က္ အဟန္႔အတား မလုပ္ဘူး။ က်ည္းက်ည္းက်ယ္က်ယ္ ဘယ္စိတ္ကူးမဆိုတိုင္းမွာလည္း အဘိဇၩာနဲ႔ ေဒါမနႆကိုပဲ ေဖ်ာက္တယ္။ သေဘာတရားတရပ္ရပ္တိုင္းမွာလည္း ဒီလုိပဲ ဘယ္သေဘာတရားကိုမွ အဟန္႔အတား မလုပ္ဘူး။ အဲဒီ သေဘာတရားတိုင္းမွာ ပါ၀င္လာတဲ့ အဘိဇၩာနဲ႔ ေဒါမနႆကို သိေအာင္လုပ္၊ အၿပစ္ၿမင္ၿပီး ပယ္ေဖ်ာက္တာကို လုပ္တာပဲ။ သိဒၶတၴဟာ ဒီလုပ္ရလို႔ မပင္ပန္းရံုမွ်မက ကိုယ္ေရကုိယ္သားပင္ မွ်တၾကည္လင္လာတာ ေတြၿဖစ္ၾကတယ္။ ဒီအဘိဇၩာ ေဒါမနႆ သေဘာေတြရဲ့ အၿဖစ္ခံရသူမ်ား အလားအလာ မေကာင္းတဲ႔ လကၡဏာ၊ လိုလားစရာ မေကာင္းတဲ႔ လကၡဏာ၊ အႏွစ္သာရဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ လကၡဏာ၊ ဒီလကၡဏာ ေတြကို စ်ာန္၀င္စားတဲ႔အထိ အထပ္ထပ္ ဆင္ၿခင္မႈေတြ လုပ္ေနတယ္။

လကၡာဏူပနိဇၩာနစ်ာန္၀င္
အဘိဇၩာ သို႔မဟုတ္ ေဒါမနႆ သို႔မဟုတ္ အဘိဇၩာ ေဒါမနႆတို႔ေၾကာင့္ၿဖစ္တဲ့ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး အမႈတစ္ခုခု ဒါေတြေပၚမွာ မွတ္သားစရာအၿဖစ္ ၿဖစ္ရတဲ့ အလားအလာ မေကာင္းပံု သို႔မဟုတ္ လိုလားစရာ မေကာင္းပံု သို႔မဟုတ္ အႏွစ္သာရ ဆိတ္သုဥ္းပံု အာရု႔ံမ်ားမွာ သူ႔စိတ္ကို တင္ေပးတယ္။ သံုးသပ္တယ္။ ဒီအသိအၿမင္ေပၚမွာ ႏွစ္သက္တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္။ အဲဒါေတြမွာပဲ စိတ္ဟာ စုေနတယ္။ သိဒၶတၴဟာ ဒါေတြကုိ အစအဆံုး အထပ္ထပ္ ၀င္စားတယ္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ ဒါေတြကို သံုးသပ္ဖို႔ပင္ မလိုေတာ့ပဲ ႏွစ္သိမ့္ခ်မ္းေၿမ႔ စူးစိုက္ေနတာကို ၀င္စားတယ္။ ဒါကို၀င္စားဖန္မ်ားလာတဲ့ အခါ ႏွစ္သိမ့္မႈပင္ မပါေတာ့ပဲ ခ်မ္းေၿမ႔ စူးစိုက္မႈကိုပဲ ၀င္စားလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး၌ ခ်မ္းေၿမ႔ မႈကိုပင္ ခြာထုတ္ၿပီး ၿပည့္၀စူးစိုက္မႈကိုပဲ ၀င္စားေနေတာ့တယ္။

ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိအဘိညာဥ္ေပါက္
ဒီစ်ာန္တရားေတြကို အထပ္ထပ္ပြားေနတဲ႔ သိဒၶတၴရဲ့ စိတ္ဓာတ္ဟာ အဘိဇၩာ ေဒါမနႆနဲ႔ စပ္တဲ့အပိုင္းမွာ အလြန္ခြၽန္ၿမ ထက္ၿမက္တယ္။ လက္ငင္းၿပစ္မွားေနတဲ့ အဘိဇၩာ ေဒါမနႆရဲ့ လကၡဏာမ်ားကို သိရု႔မွ်မက အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဘိဇၩာ ေဒါမနႆနဲ႔ အဘိဇၩာ ေဒါမနႆကို ေၾကာင္းရင္းခံၿပီး ၿဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကံသခၤါရမ်ားရဲ့ လကၡဏာမ်ားကိုပင္ အလြယ္တကူ ထင္ႏိုင္တဲ့အၿဖစ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ။ နီးနီးအတိတ္သာမက အလြန္ေ၀းလံလွတဲ့ ငယ္ရြယ္စဥ္ အတိတ္အထိ အားလံုးကို လက္၀ါးေပၚတင္ၿပီး ၿမင္ရသလို ၿဖစ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၴဟာ နီးေ၀းမဟူ အတိတ္က ၿပဳလုပ္ခဲ့ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္လာႏိုင္တဲ့အခါ အတိတ္က ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ခႏၶာလို႔ ဆိုရတဲ့ ရုပ္အစု ေ၀ဒနာ သညာ ၊သခါၤရ ၀ိညာဥ္အစုေတြကို ၿပန္လည္ေအာက္ေမ့ႏိုင္သူ ၿဖစ္လာတယ္။ သိဒၶတၳဟာ ဒီလိုေရွးက ေနခဲ့ဖူးတာေတြ ၿပန္လည္ ေအာက္ေမ့ႏိုင္တဲ့ အသဥာဏ္ရတာအတြက္ အားတက္ရႊင္လန္းမႈမ်ား ဆထက္ ထမ္းပိုးတိုးလို႔ ၿဖစ္ရတယ္။ သူရွာေဖြခဲ့တဲ့ ူအုိမင္းမစြမ္းၿဖစ္မႈ အစစေတြရဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ယထာဘူတာက်က် သိစၿပဳလာတာ ေၾကာင့္ၿဖစ္တယ္။

ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္ေပါက္
အစြဲအလန္းဆိုတဲ့အရာေတြဟာ လူမွာမရွိတာ မဟုတ္ေပမယ့္ လူမွာရွိတဲ့ လူက မသိရတဲ့အရာေတြ ၿဖစ္ေနတာကို သိဒၶတၳေဖာ္လာႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အတိတ္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ခႏၶာေတြဟာ ဒီၿဖစ္တည္ တည္ေဆာက္တဲ့ ခႏၶာေတြနဲ႔ ပံုတူေတြ ၿဖစ္ေနတယ္။ ပစၥဳပၸန္ခႏၶာ တည္ေဆာက္တာဟာ အတိတ္ခႏၶာအစြဲနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတိတ္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ခႏၶာဟာ ပစၥဳပၸန္ခႏၶာတည္ေဆာက္သူ စိတ္ထဲမွာ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ထင္မေနတာ့ဘူးလို ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို သိဒၶတၳ ေကာင္းေကာင္းၿမင္သြားၿပီ ။ အတိတ္က ေနဖူးတဲ့ ခႏၶာအေပၚမွာ တက္စြန္းတဲ့အစြန္းဟာ အိုမင္းမစြမ္းတဲ့အၿဖစ္ နာဖ်ားမက်န္းတဲ့အၿဖစ္ အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္တဲ့ အၿဖစ္ဆိုတဲ့ အို၊ နာ၊ ေသ၊ အၿဖစ္ေတြၿဖစ္တာပဲ။ သိဒၶတၳဟာ လူေတြမွာ ၿဖစ္ပြားေနတဲ့ အို၊ နာ၊ ေသအၿဖစ္ေတြနဲ႔ စပ္ၿပီး လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ သိၿမင္သူအၿဖစ္ အသိဥာဏ္ ၿဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ နတ္မ်က္စိဆိုတာ ရသူပမာ အသိၿဖစ္ပြားေတာ့တာပဲ။

No comments: